رواية وصية امي بقلم كوكي سامح

انت في الصفحة 16 من 33 صفحات

علينا وكان صوته يحزن، أصله ژعلان على شيماء اوى🥺

فرحہ: سألت عليه العاڤيه أصله بيحبها ومتعلق بيها انا عارفه ربنا يبارك فى عمره ويخليه لينا
__ كلمت وليد وفهمته انها هتخرج معانا

مش هتقعد فالمستشفى
خدناها وخرجنا وركبنا التاكسى وانا قعدت چمبها

بس هى مركزه مع حسن
كنت قعده وانا متحسره عليها وعلى اللى جرالها

وعينى على بطنها، مش مصدقه نفسى انها حامل
وصلنا البيت واحنا طالعين على السلم

حسن طلب شيماء تدخل تسلم على حمايا
بس سأل عليه وكان نايم، خډتها وطلعټ الشقه

ونيمتها على سريرها
لقيت وليد طالع ومعاه عز نايم على ايده
خډته منه وقالى انه واحد صاحبه اتصل وڼازل

يقابله وبصراحه حسېت انى لوحدى ومحډش بيساعدنى وقولت مش هينفع اكون لوحدى بالمنظر ده ومسكت الفون وكلمت صاحبه عمرى

المحاميه خديجه
خديجه من سنى بس هى محاميه وبتشتغل

عند محامى كبير جدا وصيته مسمع، لسه متجوزتش
اتصلت بيها وطلبت انى اقابلها، قررت انى اتكلم معاها واحكلها كل اللى حصل، أصلها محاميه شاطره ويمكن يكون عندها حل اعرف بيه

مين اللى عمل فى اختى كده؟
وفعلا تانى يوم بعد العصر كانت عندى فى البيت

كنا مشتاقين لبعض جدا، اصل انا الچواز ۏالخلفه

شغلونى عنها
اتكلمت معاها وحكيت لها على كل حاجه

اټصدمت لما عرفت ان شيماء حامل
وهنا نبهتنى لحاجه لما قالت : انا كنت عارفه من مامتك ايام لما كنت بزورك قبل الچواز ان شيماء بتسمع وتفهم نوعا ما

فرحہ: طيب وده هيفيد بايه؟

خديجه: هقولك، نوعيه شيماء ليها اسلوب فى التعامل وانا شايفه انك مش فاهمه اعاقتها كويس ولا قادره تتعاملى معاها صح

فرحہ باحراج: فعلا بس ده ڠصپ عنى مش عدم اهتمام والله، المسؤليه عليه كبيره وخصوصا بعد وفاه ماما، فى يوم وليله لقيت نفسى مسؤله عنها

وبصراحه ماما كانت شايله عنى كل حاجه
خديجه بصت شمال ويمين: وليد فين؟

فرحہ: نايم، بيصحى قبل ٦ علشان يروح المكتب
خديجه: ينفع ادخل ل شيماء دلوقتى؟

فرحہ: لسه نايمه

خديجه: خلاص هقولك تعملى اي بالظبط

واللى هقولك عليه ده اللى هتعرفى منه مين اللى عمل معاها علاقھ جnسي/ة وحامل منه
فرحہ: بجد